Kliknij tutaj --> 🎐 za duzo potasu u niemowlaka

Objawy łagodnej hiperkalemii są zwykle niezauważalne, dlatego też do wykrycia nadmiaru potasu często dochodzi przypadkowo, np. przy okazji innych badań diagnostycznych. Można jednak zauważyć w organizmie nadmiar potasu. Objawy to: osłabienie mięśni, drętwienie, mrowienie, mdłości. Ciężka hiperkalemia natomiast wymaga szybkiej Najlepsze źródła potasu to soja, kakao, morele. Bogate w potas są też niektóre warzywa, chude mięsa, orzechy i pestki. Potasu dostarczają też owoce, jaja i nabiał. Przy niewielkich niedoborach tego pierwiastka wystarczy zmodyfikować dietę tak, aby posiłki zawierały cenne naturalne źródła potasu. Czasami jednak niezbędne jest przyjmowanie preparatów z tym pierwiastkiem. Laktacja, czyli mechanizm wytwarzania pokarmu przez kobiecy organizm jest prosty: jego ilość zawsze dostosowuje się do potrzeb dziecka. Dlatego im częściej przystawiasz dziecko do piersi, tym intensywniej pracują gruczoły mleczne a proces laktacji przebiega prawidłowo. I odwrotnie: im karmienie piersią będzie rzadsze, a czas trwania Hiperkaliemia łagodna występuje przy stężeniu potasu 5,5–6,0 mEq/l i zwykle nie wywołuje żadnych niepokojących objawów. W przypadku wzrostu poziomu potasu do poziomu 6,1–7,0 mEq/l mamy do czynienia z hiperkaliemią umiarkowaną, a stadium ciężkie rozpoznaje się w przypadku stężenia potasu wynoszącego 7,1 mEq/l lub więcej. Fosfor jako jeden ze składników mineralnych jest niezbędny w okresie intensywnego wzrostu w czasie dojrzewania płciowego naszych pociech. U ludzi dorosłych zapotrzebowanie związane jest m.in. z zachodzącą przebudową kośćca. Dzienna zalecana norma spożycia fosforu dla chłopców i dziewcząt ( 10–18 lat) jest jednakowa i wynosi Rencontre Femme Dans Le Nord Pas De Calais. Potas, obok chloru i sodu, jest jednym z trzech minerałów, mających największy wpływ na prawidłowe funkcjonowanie naszego organizmu. Jeśli zauważasz u siebie przewlekłe zmęczenie, nawracające bóle głowy, podenerwowanie lub problemy ze snem, może to oznaczać, że cierpisz na niedobór tego kluczowego pierwiastka. Utrzymanie prawidłowego poziomu potasu jest kluczowe dla naszego zdrowia i dobrego samopoczucia, ponieważ zarówno nadmiar, jak i niedobór wywołują szkodliwe skutki uboczne!Potas – podstawowe informacjePotas to jeden z najważniejszych pierwiastków, występujących w naszym organizmie. Zależy od niego między innymi prawidłowe funkcjonowanie naszej gospodarki wodno-elektrolitowej oraz kwasowo-zasadowej. Jest również konieczny do prawidłowego spalania białek i węglowodanów. Jest niezbędny w procesie dotleniania naszego mózgu i komórek oraz kluczowy dla prawidłowej pracy mięśni. Organem, który odpowiada za właściwe stężenie potasu w organizmie, są w nieorganicznej formie – nadmanganian potasu – jest często stosowanych środkiem odkażającym. Jednak należy zwrócić uwagę, że jego roztwór powinien mieć bardzo niskie stężenie – jednoprocentowy możemy nakładać jedynie na nieskaleczoną skórę, otwartą ranę przemyjemy maksymalnie 0,05% roztworem. Jeszcze o połowę mniejsze powinno być jego stężenie, jeśli stosowany jest do płukania błon z częściej występujących form potasu jest również wodorotlenek potasu. Wykorzystywany jest do produkcji mydła oraz wybielaczy, ale źle przechowywany staje się silnie żrący i może spowodować poważne oparzenia chemiczne. Jaka jest rola potasu w organizmie?Potas reguluje poziom pH komórek, odpowiada również za właściwe przewodzenie impulsów nerwowych, a jego właściwy poziom ma pozytywny wpływ na funkcjonowanie całego układu nerwowego i naszego mózgu. Od jego stężenia w organizmie zależą również zasoby glikenu – związku, który odpowiada za prawidłową pracę wypłukuje się z naszego krwioobiegu wraz z wydalaniem moczu i poceniem się. Dlatego niezwykle ważne jest, żeby regularnie spożywać produkty bogate w potas – szczególnie istotne jest to dla osób aktywnych fizycznie i sportowców, dlatego polecane są dla nich suplementy diety, które zawierają jest zapotrzebowanie potasu w organizmie człowieka?Dzienne zapotrzebowanie na potas wynosi dla dorosłej osoby 2000-3000 mg. Bez problemu spożyjemy taką jego ilość, stosując zbilansowaną dietę, bogatą w stężenia potasu we krwi mieści się w granicach 3,6 – 5,5 mmol/l. Utrzymanie prawidłowego poziomu jest niezwykle istotne, ponieważ zarówno za wysoki potas, jak i brak potasu mogą mieć bardzo negatywny wpływ na stan naszego są skutki niedoboru potasu?Jedną z częstszych przyczyn złego samopoczucia jest hipokaliemia. Objawy mogą być niegroźne, aczkolwiek uciążliwe, jak np. drganie powieki. Jednak długotrwały brak dostarczania potasu do organizmu, może wywoływać nawet zaburzenia rytmu serca i znaczny wzrost ciśnienia tętniczego. Niski poziom potasu powoduje też osłabienie mięśni lub ich drżenie, połączone z bolesnymi skurczami. Zaburza również prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego, wywołując zmęczenie, senność i problemy z powoduje niedobór potasu? Podstawową przyczyną mogą być zaburzenia odżywiania lub niedożywienie. Wpływają na to również częste biegunki lub wymioty, choroby nerek oraz nadużywanie alkoholu. Najczęściej powodują go jednak regularnie przyjmowane leki moczopędne, które niestety wypłukują z naszego organizmu niezbędne witaminy i minerały. Takie zubożenie organizmu może spowodować też puchnięcie całego ciała, spowodowane zatrzymaniem wody w organizmie. Jakie są skutki nadmiaru potasu?Nadmiar potasu, inaczej hiperkaliemia, może być jeszcze groźniejszy dla naszego organizmu niż jego niedobór. U osób, które posiadają za wysokiego stężenie potasu we krwi, często występuje znaczne osłabienie. Może dojść również do zaburzeń świadomości i czucia, a nawet porażenia mięśni szkieletowych. Nadmiar potasu negatywnie wpływa też na nasz układ krwionośny – spowalnia tętno i zaburza rytm serca, a w skrajnych przypadkach może doprowadzić do zatrzymania jego akcji. Zaawansowana hiperkaliemia blokuje naturalny proces wydalania nadmiaru organizmowi zbyt dużej ilości potasu przez same spożyte pokarmy nie jest możliwe. Możemy jednak przedawkować zawierający go suplement diety. Hiperkaliemia jest również powodowana przez niektóre schorzenia – choroby nerek, wrzody żołądka oraz nieprawidłowe funkcjonowanie trzustki, mogą zaburzyć funkcjonowanie naszego metabolizmu i zatrzymać zbyt duże ilości potasu w jakich produktach występuje dużo potasu?Produktami bogatymi w potas są przede wszystkim owoce. Najbardziej skoncentrowany jest w tych suszonych, figach, morelach i rodzynkach. Świetnym źródłem potasu są również banany, kiwi oraz cytrusy, w tym pomarańcze oraz pomelo. Poza owocami, nasz organizm dobrze przyswoi potas znajdujący się w orzechach oraz awokado. Ważna jest również zbilansowana dieta, bogata w produkty pełnoziarniste – zarówno w kaszach, płatkach zbożowych, jak i otrębach, znajduje się dużo tego zdrowotnego minerału. Co więcej, jest on również składnikiem wielu warzyw, takich jak np. pomidory, groch, brokuły czy fasola. Warzywem strączkowym, które jest bardzo ważnym źródłem zarówno potasu, jak i innych składników odżywczych, jest bób. Mamy też wspaniałą informację dla wielbicieli słodyczy – kakao oraz czekolada dostarczą naszemu organizmowi dużą dawkę potasu, dając nam świetny pretekst na włączenie ich do naszej diety ze względów dieta, bogata w powyższe produkty, powinna zapewnić nam odpowiednią dawkę potasu, potrzebną naszemu organizmowi do prawidłowego funkcjonowania. Jeśli jednak z jakiegoś powodu nadal mamy nieprawidłowe wyniki krwi i stwierdzony niedobór, świetnym rozwiązaniem będzie regularnie przyjmowany potas w tabletkach, np. Max Potas firmy Colfarm, który w jednej tabletce dostarczy nam aż 333 mg łatwo przyswajalnego potasu. Tytuł magistra farmacji otrzymał na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi. Posiada też licencjat z Wydziału Biologii Uniwersytetu Łódzkiego. Otrzymał liczne certyfikaty z zakresu zarządzania i technik sprzedaży oraz pozyskiwania i obsługi Klientów. Potówki u niemowląt to problem dość powszechny, na szczęście również łatwy do usunięcia. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się, co stosować na potówki u niemowląt i jak odróżnić je od innych zmian skórnych. Potówki u niemowląt Jak wyglądają potówki u niemowląt? To drobna wysypka, która ma postać jasnoczerwonych lub cielistych krostek. Najczęściej tworzą one niewielkie skupiska w miejscach, gdzie skóra jest szczególnie narażona na występowanie potu: w fałdach szyi, w pachwinach, na twarzy, na karku, na pupie. Na ich powstawanie szczególnie narażone są niemowlęta, ponieważ ich gruczoły potowe są jeszcze niedojrzałe. Gdy maluszek zaczyna się pocić, pot wypełnia pory i zatrzymuje się w ich ujściach, zamiast wydostać na zewnątrz. To wywołuje stan zapalny, czego efektem są właśnie krostki na ciele. Sposoby na potówki u niemowląt Co stosować na potówki u niemowląt? Oczywiście lepiej im zapobiegać, niż walczyć z tymi, które już powstały. Aby nie dopuścić do pojawienia się potówek, starajmy się nie ubierać dziecka zbyt grubo i sprawdzajmy czy się nie przegrzewa. Latem ubierajmy maleństwo w przewiewną odzież, a przez cały rok pilnujmy, by była ona wykonana z naturalnych tkanin, które pozwalają skórze oddychać. Starajmy się też często wietrzyć skórę dziecka, np. podczas przewijania pozwólmy poleżeć chwilę maluszkowi bez pieluszki. Co na potówki u niemowląt? Czym zlikwidować potówki, które już się pojawiły? Niestety nie istnieje żaden magiczny specyfik, ani maść na potówki dla niemowląt. Warto natomiast pamiętać, by miejsca dotknięte wysypką nie były przesadnie natłuszczane. Choć potówki nie wywołują świądu i nie towarzyszą im żadne dodatkowe dolegliwości, nie należy ich lekceważyć. Zaniedbane krostki mogą bowiem przerodzić się w zmiany ropne. Co zatem robić, by wysypka szybko zniknęła i już nie wróciła? Pomogą domowe sposoby, np. kąpiel z dodatkiem mąki ziemniaczanej). Dziecko można wykąpać również w wodzie z nadmanganianem potasu, który jest dostępny w aptece bez recepty. Wystarczy rozpuścić kilkanaście kryształków w szklance wody i roztwór dodać do wanienki. Woda powinna się zrobić wówczas bladoróżowa. Przemywanie dobre na potówki u niemowląt Oprócz kąpieli z dodatkiem mąki ziemniaczanej lub nadmanganianu potasu warto kilka razy dziennie przemywać potówki letnią przegotowaną wodą, a mokre ciałko osuszać ręcznikiem papierowym. Jeśli krostki są mocno czerwone, do szklanki przegotowanej wody można dodać łyżeczkę sody oczyszczonej. Jeżeli zmiany skórne staną się ropne, pora na wizytę u lekarza, który zaleci odpowiednie postępowanie. Warto również upewnić się czy trudno ustępująca wysypka nie jest czasem objawem infekcji zakaźnej lub reakcji alergicznej. Potówki u niemowląt na twarzy – to nie trądzik! Potówek nie należy mylić z trądzikiem niemowlęcym, który występuje zazwyczaj tylko na twarzy dziecka. Przybiera on postać niewielkich czerwonych krostek, które czasem są zwieńczone białym czubkiem. Tego rodzaju wysypka zwykle pojawia się w pierwszych dniach po porodzie i jest wynikiem działania matczynych hormonów, które pobudzają gruczoły łojowe dziecka. Trądzik niemowlęcy nie wymaga interwencji lekarskiej – wystarczy delikatnie przemywać skórę dziecka przegotowaną wodą i osuszać papierowym ręcznikiem. Krostek nie należy wyciskać – zejdą same w ciągu kilkunastu dni. Jeśli trądzik nie zniknie w ciągu kilku tygodni lub pojawi się po 3. miesiącu życia, wówczas warto zasięgnąć opinii dermatologa. Zobacz także: Uczulenie na słońce u dzieci. Objawy i leczenie Kaszka ryżowa dla niemowlaka. Bezmleczna bez cukru Kaszki dla dzieci bez cukru. Na odchudzanie, od kiedy? Wymioty u niemowlaka. Co na wymioty u niemowlaka? Autor: Olga Szymkowiak Treści z serwisu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Administrator nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą. Fosfor w organizmie pełni wiele ważnych funkcji. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania wszystkich komórek ustroju. Uczestniczy w produkcji energii, wpływa na rozwój i funkcjonowanie kości, mięśni i układu nerwowego. Wywiera istotny wpływ na utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie. Ciężki niedobór fosforanów może być groźny dla zdrowia i życia, ale jego nadmiar także wiąże się z ryzykiem powikłań. Przyczyny zaburzeń poziomu fosforu w surowicy krwi są rozmaite, a ich rozpoznanie jest kluczowe w kontekście leczenia. Pomiar stężenia fosforu nieorganicznego w surowicy krwi jest przydatny w diagnostyce i monitorowaniu wielu chorób. Głównym źródłem fosforanów w diecie są produkty zbożowe, produkty mleczne, mięso i podroby, ryby, sery i wędliny. Spis treści: Fosfor – rola w organizmie Fosfor nieorganiczny – nadmiar czy niedobór? Badanie poziomu fosforu w surowicy krwi Niedobór fosforu – objawy i skutki Przyczyny niedoboru fosforu Nadmiar fosforu – objawy i skutki Przyczyny nadmiaru fosforu Fosfor w organizmie człowieka – co obniża jego poziom, a co go zwiększa? 1. Fosfor – rola w organizmie Fosfor w organizmie człowieka pełni szereg istotnych funkcji i jest niezbędny do jego prawidłowego funkcjonowania. Podobnie jak wapń, jest składnikiem budulcowym i bierze udział w mineralizacji kości i zębów. Odgrywa ważną rolę w budowaniu tkanek miękkich i błon komórkowych. Występuje w jądrach komórkowych i jest jednym ze składników kwasów nukleinowych. Uczestniczy w wielu procesach metabolicznych, przemianach tłuszczów, węglowodanów i reakcjach energetycznych. Bierze udział w przewodzeniu bodźców nerwowych i pomaga w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej w ustroju. Wchodzi w skład wielu enzymów i ważnych związków wysokoenergetycznych. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania mięśni i wzrostu kości. Jego zawartość w ludzkim organizmie wynosi około 1% masy ciała. Ponad 80% fosforu znajduje się w zębach i kościach. Stężenie fosforanów we krwi jest wypadkową procesów wchłaniania z przewodu pokarmowego, wydalania przez nerki i metabolizmu kości. Ich poziom w organizmie jest regulowany przez parathormon i witaminę D. Zalecane dzienne spożycie fosforu jest zależne od wieku. U niemowląt wynosi 150-300 mg/dobę, u dzieci od 460 mg/dobę w 1 do 600 mg/dobę w 9 U chłopców i dziewczynek do 18 – 1250 mg/ dobę, a u dorosłych mężczyzn i kobiet – 700 mg/dobę.[2] Większe zapotrzebowanie na fosfor w okresie dorastania wynika ze zwiększonych potrzeb rozwijającego się organizmu. Fosfor potrzebny jest do budowy mięśni, kości i innych tkanek. Co ciekawe, uważa się, że zapotrzebowanie na fosfor nie wzrasta w okresie ciąży i laktacji. Odpowiednią ilość fosforu dla rosnącego płodu zapewnia zwiększone wchłanianie fosforu z diety u kobiet będących w ciąży. U kobiet, które karmią piersią, dochodzi natomiast do wzmożonej resorpcji fosforu z kości. W Polsce dobowa zawartość fosforanów w diecie wynosi około 600-900 mg. [1] 2. Fosfor nieorganiczny – nadmiar czy niedobór? Badanie poziomu fosforu w surowicy krwi Badanie poziomu fosforanów nieorganicznych wymaga pobrania próbki krwi żylnej. Ich prawidłowe stężenie w surowicy krwi wynosi 0,9 – 1,6 mmol/L czyli 2,8 – 5,0 mg/dL. [1] Badanie nie wymaga specjalnego przygotowania, ale najlepiej wykonać je na czczo. W jakich sytuacjach wykonuje się pomiar stężenia fosforu nieorganicznego w organizmie? Wskazania do badania obejmują: diagnostykę chorób przytarczyc, diagnostykę chorób kości, diagnostykę chorób tarczycy, diagnostykę chorób nerek, zaburzenia poziomu witaminy D, monitorowanie osób w trakcie dializoterapii i poddawanych intensywnej opiece medycznej, monitorowanie osób żywionych pozajelitowo, zaburzenia elektrolitowe, alkoholizm, objawy osłabienia siły mięśni i bóle kostne. W celu poszukiwania przyczyny zaburzeń poziomu fosforu we krwi, przydatne mogą okazać się także badania poziomu wapnia, magnezu, potasu, witaminy D i jej metabolitów, kreatyniny, parathormonu, badanie ogólne moczu, wydalanie fosforanów z moczem oraz gazometria (ostra hipofosfatemia może być efektem zasadowicy oddechowej). Badanie stężenia fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi możesz wykonać w DIAGNOSTYCE, podobnie jak inne badania laboratoryjne. Pamiętaj jednak, by w razie jakichkolwiek niepokojów lub nieprawidłowości, koniecznie skonsultować się z lekarzem. 3. Niedobór fosforu – objawy i skutki Spadek poziomu fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi poniżej 0,9 mmol/L nazywamy hipofosfatemią. Skutki niedoboru fosforu związane są z zaburzeniem funkcjonowania wszystkich komórek organizmu i zależą od nasilenia niedoboru i okresu czasu, w którym do niego doszło. Jeśli hipofosfatemia jest łagodna lub umiarkowana i trwa przewlekle, objawy mogą być niezauważalne lub obejmować osłabienie i bóle mięśniowe, bóle kostne, wymioty czy parestezje (np. mrowienie, drętwienie). U dzieci niedobór fosforu może prowadzić do krzywicy, a u dorosłych do osteomalacji. Wzrasta także podatność na infekcje. Ciężki i ostry niedobór fosforu może skutkować gwałtownym osłabieniem lub porażeniem mięśni szkieletowych, prowadzić do rabdomiolizy (rozpadu mięśni), pojawienia się drżenia zamiarowego lub drgawek. Czasami występują symptomy uszkodzenia wątroby, pojawia się ryzyko ciężkich zakażeń, hemolizy i skazy krwotocznej, a nawet zaburzeń świadomości i śpiączki. 4. Przyczyny niedoboru fosforu Niedobory fosforu w organizmie stwierdza się rzadko, z uwagi na jego powszechne występowanie w wielu produktach spożywczych i wysoką przyswajalność. Niemniej jednak, niedobór fosforu może pojawić się u osób nadużywających alkoholu, pacjentów cierpiących na choroby przewodu pokarmowego związane z zaburzeniami wchłaniania, niedożywionych oraz żywionych w sposób pozajelitowy. Przyczyną spadku poziomu fosforu mogą być także przewlekłe biegunki lub uporczywe wymioty, masywne oparzenia, intensywne leczenie cukrzycowej kwasicy ketonowej, zasadowica oddechowa, nadczynność przytarczyc, niedobór witaminy D i długotrwałe stosowanie leków zobojętniających kwas solny soku żołądkowego. Do utraty fosforanów może dochodzić podczas leczenia nerkozastępczego czy przy nadmiarze glikokortykosteroidów. 5. Nadmiar fosforu – objawy i skutki Poziom fosforanów w surowicy krwi >1,6 mmol/L to hiperfosfatemia. Nie istnieją swoiste objawy wskazujące na hiperfosfatemię, a obraz kliniczny i symptomy są ściśle zależne od przyczyny nadmiaru fosforu w surowicy. Skutki nadmiaru fosforu we krwi obejmują spadek syntezy witaminy D i hipokalcemię. Fosforany wiążą bowiem wapń, a odkładając się w ścianach tętnic istotnie zwiększają ryzyko miażdżycy. Hiperfosfatemia może prowadzić do rozwoju wtórnej nadczynności przytarczyc. Duża ilość fosforu w diecie niekorzystnie wpływa na wchłanianie innych składników mineralnych takich jak wapń, miedź, żelazo, magnez czy cynk. Jeśli stosujesz suplementy diety z fosforanami, ich przedawkowanie może objawiać się zaburzeniem pracy przewodu pokarmowego i pojawieniem się nudności, wymiotów czy biegunek. 6. Przyczyny nadmiaru fosforu Zbyt duże stężenie fosforu w organizmie może być związane z jego nadmierną podażą w codziennej diecie ( poprzez częste spożywanie pokarmów bogatych w fosfor lub wysoce przetworzonych produktów, gdzie dodawane są fosforany), żywieniem pozajelitowym lub wzmożonym wchłanianiem fosforu z przewodu pokarmowego (np. wskutek nadmiernego spożycia witaminy D). Przyczyną hiperfosfatemii mogą być także ciężkie urazy z uszkodzeniem tkanek, poważne zakażenia, intensywny wysiłek fizyczny, zespół rozpadu nowotworu, hemoliza, ciężka kwasica czy rabdomioliza, kiedy to dochodzi do nadmiernego uwalniania fosforu z komórek. Do wzrostu poziomu fosforu prowadzi również upośledzenie wydalania go przez nerki, co może być spowodowane ostrą lub przewlekłą niewydolnością nerek, niedoczynnością przytarczyc i niedoborem parathormonu (lub opornością tkanek na parathormon), niedoborem magnezu czy przyjmowaniem bisfosfonianów (leków stosowanych w osteoporozie). Długotrwałe unieruchomienie może prowadzić do wzmożonego uwalniania fosforanów z kości. 7. Fosfor w organizmie człowieka – co obniża jego poziom, a co go zwiększa? Fosfor jest powszechnym składnikiem wielu pokarmów. Do produktów bogatych w fosfor należą: ryby, ryby wędzone i konserwy rybne, mleko, sery podpuszczkowe dojrzewające, wędliny, czerwone mięso, podroby (np. wątróbka), drób, suszone owoce, rośliny strączkowe, jajka, kasze (np. gryczana), otręby, płatki zbożowe, ciemne pieczywo, migdały. Niektóre produkty zawierają dużo fosforu z uwagi na fosforany dodawane do nich w procesie przetwarzania żywności – np. jako substancje zagęszczające czy stabilizatory. Należą do nich cola, niektóre wędliny czy serki topione. Organizm z łatwością przyswaja fosfor z większości pokarmów. Wyjątek stanowią produkty zbożowe i strączkowe, z których przyswajalność fosforu jest niższa, z uwagi na połączenia fitynianowe. Wchłanianie fosforanów w przewodzie pokarmowym zwiększa się pod wpływem witaminy D i parathormonu, maleje natomiast w obecności wapnia i magnezu. W praktyce, większość fosforu jest dostarczana do organizmu poprzez jedzenie produktów zbożowych, mlecznych i mięsnych. Bibliografia: Interna Szczeklika – P. Gajewski, A. Szczeklik [1] Normy żywienia dla populacji Polski – M. Jarosz [2] „Fosfor”- K. Jamruszkiewicz „Objawy i skutki niedoboru fosforu (hipofosfatemii)”- E. Kuchar „Fosfor” – B. Przygoda Kreatynina to produkt uboczny metabolizmu mięśni wydalany z moczem. Podwyższona kreatynina może świadczyć o niewydolności nerek, zatruciu pokarmowym, a także może zostać wywołana przez przyjmowane leki. Kreatynina jest organicznym związkiem chemicznym, występującym we krwi oraz w moczu. Stężenie kreatyniny jest zależne od wielkości produkcji przez organizm, a także od ilości wydalanej przez nerki. Podwyższona kreatynina w moczu jest najczęściej wskaźnikiem upośledzenia funkcji nerek, dlatego jest chętnie wykorzystywana w diagnostyce jako marker biochemiczny chorób tego narządu (zaburzenia funkcji filtracyjnej). Na problemy z nerkami skarży się aż 4,5 miliona Polaków! Czym jest kreatynina? Kreatynina obecna we krwi to najczęściej produkt rozpadu kreatyny – naturalnie występującego w organizmie związku chemicznego, wykorzystywanego jako suplement dla osób chcących zwiększyć masę mięśniową oraz wydolność organizmu. Kreatyna jest swego rodzaju nośnikiem energii w mięśniach. W ciągu doby ok. 1–2% kreatyny w organizmie ulega przemianie do kreatyniny. Stężenie kreatyniny jest uzależnione od indywidualnych predyspozycji: ilości masy mięśniowej, płci (większe jest u mężczyzn), a także od spożywanego pokarmu (osoby stosujące dietę zawierającą spore ilości mięsa, głównie wołowiny, mają większe stężenie kreatyniny). Zazwyczaj poziom kreatyniny u danego człowieka nie odbiega znacząco od normy i utrzymuje się na względnie stałym poziomie. Zobacz film: Podwyższona kreatynina. Źródło: 36,6. Podwyższona kreatynina – wskazania do przeprowadzenia badania Badanie stężenia kreatyniny we krwi wykonywane jest poprzez oznaczenie poziomu tej substancji we krwi. Badanie służy ocenie funkcji wydalniczej nerek, a także kontroli prawidłowego działania tego narządu (w ramach rozszerzonego lub podstawowego zestawu badań laboratoryjnych w podejrzeniu nieprawidłowej funkcji nerek). Badanie przeprowadzane jest również w diagnostyce podejrzeń uszkodzenia toksynami oraz środkami farmakologicznymi. Stężenie kreatyniny we krwi warto wykonać w podejrzeniu chorób, które mogą upośledzać czynności filtrujące oraz wydalnicze nerek, takie jak marskość wątroby, niewydolność serca czy wstrząs anafilaktyczny. Ponadto, badanie wykonywane jest w monitorowaniu leczenia nerkozastępczego po przeszczepach nerki. Dodatkowym badaniem związanym z poziomem kreatyniny we krwi jest klirens kreatyniny, polegający na określeniu zdolności filtracji nerkowej – oczyszczania krwi z kreatyniny w ciągu doby, za pomocą obliczenia stosunku stężenia kreatyniny we krwi do jej stężenia w moczu. Dzięki temu można ocenić, w jakim stanie jest czynność nerek badanej osoby. Zobacz film: Budowa i funkcje układu moczowego. Źródło: 36,6. Badanie stężenia kreatyniny we krwi – na czym polega? Standardowe badanie stężenia kreatyniny polega na pobraniu niewielkiej próbki krwi z żyły łokciowej (w okolicy dołu łokciowego). Oznaczenie kreatyniny czasami zleca się wraz z badaniem azotu mocznikowego (BUN, z ang. blood urea nitrogen), w celu pogłębienia oceny pracy nerek. Badanie kreatyniny we krwi jest wykorzystywane (wraz z uwzględnieniem wieku, płci i wagi) do obliczenia współczynnika przesączania kłębuszkowego (z ang. estimated glomerular filtration rate, eGFR), traktowanego przez lekarzy jako badanie przesiewowe w uszkodzeniach nerek. Zobacz także: Niewydolność nerek - jakie mogą być jej przyczyny i jakie daje objawy? Jak się przygotować do badania stężenia kreatyniny? Do badania kreatyniny we krwi nie trzeba się specjalnie przygotowywać ani być na czczo w dniu pobrania krwi. Niektórzy lekarze zalecają unikanie nadmiernego wysiłku fizycznego w dniu poprzedzającym badanie oraz regularne zażywanie płynów, by nie doprowadzić do zaburzenia stanu wody w organizmie. Norma kreatyniny we krwi – kiedy kreatynina jest za wysoka Orientacyjne, normy referencyjne stężenia kreatyniny we krwi wynoszą od 0,6 do 1,3 mg/dl (miligramów kreatyniny na decylitr krwi). Ostateczna interpretacja wyniku należy do lekarza, który powinien skorygować wynik o takie czynniki, jak masa mięśniowa, dieta, wiek, płeć, powierzchnia ciała i stopień aktywności fizycznej osoby badanej. Dopiero na tej podstawie można stwierdzić, czy stężenie kreatyniny we krwi jest podwyższone. Zobacz film: Jak dbać o nerki? Źródło: Dzień Dobry TVN Co oznacza podwyższone stężenie kreatyniny we krwi? Podwyższone stężenie kreatyniny we krwi wskazuje najczęściej na choroby mające wpływ na czynności nerek. Wśród nich wyróżnia się zazwyczaj: uszkodzenie nerek spowodowane infekcją lub chorobami autoimmunizacyjnymi, kłębuszkowe zapalenie nerek, infekcje bakteryjne nerek, obumieranie komórek w kanalikach nerkowych (spowodowane zatruciem toksynami lub narkotykami), kamienie nerkowe, zaburzenia prostaty (prowadzące do niedrożności dróg moczowych), odwodnienie, wstrząs anafilaktyczny, powikłania cukrzycowe, zatrucie pokarmowe, zastoinowa niewydolność serca, miażdżyca tętnic. Jak obniżyć podwyższony poziom kreatyniny we krwi? Aby obniżyć poziom kreatyniny we krwi, należy wyeliminować czynniki powodujące nieprawidłową wydolność nerek. Dopiero po przeprowadzonej kuracji i eliminacji przyczyny nerkowej powinno się zastosować właściwą dietę, opierającą się na dużych ilościach wody, a także na produktach ubogich w białko. Zaleca się spożywania niewielkiej ilości mięsa, ryb, mleka, twarogu i jaj, w ograniczonych porcjach (nie więcej niż 2 porcje w ciągu doby). Warto ograniczyć także spożywanie tłustych posiłków. Zobacz film: Prawidłowe wyniki morfologii. Źródło: Bez recepty Polidypsja u dziecka, czyli nadmierne pragnienie, choć nie wydaje się groźną przypadłością, może zwiastować poważne problemy ze zdrowiem. To dlatego jeśli dziecko bardzo dużo pije, warto się temu przyjrzeć. Jakie są przyczyny i objawy polidypsji? Jak ją leczyć? Polidypsja u dziecka, czyli nadmierne pragnienie może pojawić się, gdy organizm traci płyny w związku z poceniem się, które towarzyszy dużemu wysiłkowi fizycznemu, wysokiej temperaturze otoczenia czy gorączce. To zjawiska naturalne. W innych sytuacjach uczucie silnego pragnienia, zwłaszcza długotrwałe, może być objawem choroby. O polidypsji u dziecka mówi się, gdy ilość spożywanych płynów wykracza poza normę i wynosi nawet 6 litrów w ciągu doby. Oznacza to, że dziecko nią dotknięte pragnienie odczuwa nieustannie. Polidypsja może pojawić się w każdym wieku. Zwykle towarzyszy jej poliuria, czyli wielomocz (mówi się o nim, gdy mocz jest wydalany w ilości większej niż 3 litry na dobę. Polidypsja u dziecka charakteryzuje się tym, że ilości przyjmowanych płynów nie zależą od okoliczności: infekcji przebiegającej z wysoką gorączką, podejmowania lub nie wysiłku fizycznego, a także upału. Polidypsja u dziecka - przyczyny Polidypsja u dziecka może mieć bardzo różne przyczyny. Najczęściej odpowiada za nią: cukrzyca. Nadmierne pragnienie jest związane ze wzmożoną utratą wody z moczem. Inne jej objawy to zmęczenie czy nieuzasadniony spadek masy ciała. Potrzeba częstego picia zwykle towarzyszy osobom z niezdiagnozowaną cukrzycą typu 1., w mniejszym stopniu z cukrzycą typu 2. moczówka, związana jest z wazopresyną, hormonem odpowiadającym za zatrzymywanie wody w organizmie. Wyróżnia się jej dwa rodzaje: moczówkę prostą ośrodkową, gdy w organizmie brakuje wazopresyny oraz moczówkę prostą obwodową (nerkową). Wówczas wazopresyna nie może działać ze względu na defekty receptorów w nerkach (dochodzi do niewrażliwości cewek nerkowych na działanie wazopresyny), zaburzenia psychiczne. Mając je na uwadze mówi się o polidypsji psychogennej. Ta najczęściej rozwija się wraz z zaburzeniami lękowymi, zaburzeniami nastroju czy zaburzeniami rozwoju. Bywa, że w ten sposób manifestuje się narażenie na duży bądź permanentny stres. Polidypsja psychogenna jest częstym zaburzeniem pojawiającym się u dzieci, które próbują odreagować trudne dla nich sytuacje i związane z nimi napięcie, anemia, nadczynność tarczycy (dochodzi do nadmiernej produkcji hormonów gruczołu tarczowego), zaburzenia hormonalne, hiperkalcemia, czyli nadmiar wapnia, zaburzenia wodno-elektrolitowe - zaburzenia homeostazy organizmu, stosowanie diuretyków, czyli leków moczopędnych oraz innych leków, przedawkowanie witaminy D i A. Polidypsja bardzo często jest objawem choroby, dlatego nie wolno jej ignorować, zwłaszcza jeśli utrzymuje się przez dłuższy czas. Gdy pojawiają się niepokojące sygnały, należy z dzieckiem iść do lekarza. Polidypsja u dziecka - diagnostyka i leczenie Ponieważ polidypsja u dziecka nie jest chorobą, a jej objawem, bardzo ważne jest znalezienie jej przyczyny i ustalenie choroby, która ją wywołała. W tym celu należy wykonać wiele różnych badań laboratoryjnych zleconych przez lekarza, w zależności od podejrzewanego podłoża problemu. Lekarz stawia diagnozę mając obraz sytuacji, w oparciu o rozmowę z pacjentem, badanie fizykalne (z oceną stanu nawodnienia organizmu), wyniki badań laboratoryjnych. Aby wyleczyć polidypsję u dziecka należy wyleczyć wywołującą ją chorobę. Terapia zależy zatem od przyczyny, która ją wywołała. Diagnoza polidypsji psychogennej stawiana jest dopiero po wykluczeniu innych możliwych patologii prowadzących do nadmiernego pragnienia. Polidypsja u dziecka - konsekwencje i powikłania Polidypsja u dziecka, czyli nadmierne pragnienie, może być groźne nie mniej niż choroba, która ją wywołała. Zdarza się bowiem, że jej konsekwencją jest zatrucie wodne. Dochodzi do niego, gdy nadmierna ilość przyjętych płynów nie jest wydalana z organizmu. Ponieważ w organizmie gromadzi się zbyt dużo wody, dochodzi do rozcieńczenia płynów ustrojowych oraz hiponatremii - niedoboru sodu we krwi. Skutkiem zatrucia wodnego może być wyciek płynów do jam ciała oraz obrzęk mózgu. Przyjmowanie dużej ilości płynów może wywoływać odchylenia od normy w badaniach krwi. Obserwuje się spadek hematokrytu i zaburzenia elektrolitowe spowodowane rozcieńczeniem płynów ustrojowych. Szczególnie groźny jest spadek stężeń sodu oraz potasu.

za duzo potasu u niemowlaka